Yuna, de eerste 3 weken...

Dag 23:

Vandaag heb ik weer even zo'n gevoel alsof we voor geen meter vooruit gaan. Het helpt ook niet mee dat het slecht weer is buiten en ik met 13 graden liever niet de hele dag de deur open heb staan zodat ze zelf in en uit kan lopen. We moeten ons dus beperken tot een paar korte momentjes in de tuin tussen de regenbuien door.

Ze staat sinds twee weken op gedragsmedicatie. Normaal gesproken ben ik niet zo iemand die snel naar medicatie grijpt maar in dit geval heb ik de extreme angst van Yuna afgewogen tegen het feit dat Oud & Nieuw in zicht komt en ze alle hulp en ondersteuning kan gebruiken om deze tijd zo goed mogelijk door te komen. Daarnaast heeft ze een feromonenband om wat haar op een natuurlijke manier ondersteund en krijgt ze rescue druppels door haar voeding heen. 

Het viel overigens nog niet mee om de medicatie bij haar naar binnen te krijgen aangezien ze nog steeds slecht en kieskeurig eet. Na heel veel te hebben geprobeerd, van beleg tot paté en van slagroom tot hondenworst, bleek dat ze de paté van een bepaalde winkel wel heel interessant vond. Dus ik verstopte de medicatie in een vleesreepje en verstopte het reepje weer tussen de paté. Even een gedoe'tje maar het werkte! Wel zo handig aangezien ik het voor onze prille band niet zo zag zitten om de medicatie 2 x per dag in haar keel te stoppen. 

Yuna vind het konijnenhok fantastisch. Mijn "hok" is enorm, want ik hou niet van dieren in kleine kooitjes. Het is onze oude volière dus je kan er gewoon in lopen, daarnaast heeft het een buitenren en een binnenhok. Al één van de eerste dagen dook ze erin toen ik de deur open deed (de konijnen zaten toen uiteraard in de ren) en even leek het alsof ze dacht "eindelijk thuis!". Ze ging in het stro liggen en slaakte een diepe zucht. Wat fijn dat ik een plek heb gevonden waar ze zich even veilig en prettig voelt.

Ook ontdekte ze al snel dat ze in het zand kon graven waar ik blij mee was want ze durfde eindelijk wat natuurlijk gedrag te vertonen en liever in het hok dan in mijn borders :-)

Daarnaast heeft ze iets langer gesnuffeld in de woonkeuken vandaag. Ze durft nog steeds geen pas richting het kookgedeelte van de keuken of de voordeur te zetten maar op het kleed onder de eettafel bleef ze in ieder geval iets langer snuffelen dan normaal. We moeten het hebben van de kleine dingetjes 😉.

Wel vond ik haar buiten vandaag schrikkeriger dan anders. Zelfs een aanraking van mij veroorzaakte een kleine schrikreactie. Geen idee waar dat door kwam maar ik ga er maar vanuit dat we allemaal onze goede en minder goede dagen hebben.

Vanwege mijn onzekerheid of ik alles wel goed doe met Yuna en of ik niets over het hoofd zie heb ik mijn docent bij Annorlunda, Erica Bockelmann om een consult gevraagd. Gewoon om even de bevestiging te krijgen dat ik het goed doe en Yuna op de zo best mogelijke manier begeleid. En wie weet heeft zij nog tips waar ik zelf nog niet aan gedacht heb.

We hebben een paar dagen de hond van mijn moeder op bezoek gehad, ik hoopte dat dat haar iets sneller uit haar cocon zou trekken en dat leek inderdaad het gewenste effect te hebben. Yara is zo'n ADHD labrador die alles en iedereen leuk vind en ik was dus niet bang dat er tussen haar en Yuna problemen zouden ontstaan.

Je merkte al gauw dat Yuna erg geïnteresseerd was in Yara, ze snuffelde haar neus er bijna af als Yara langsliep, maar ze durfde haar bench nog niet uit. Dat gebeurde eigenlijk pas de volgende dag. Ik moest Yara natuurlijk gewoon uitlaten dus ik ging via de tuin en Yuna kwam meteen achter ons aanlopen. Ze snuffelden aan elkaar en dat was dat, van beide kanten geen enkel probleem. Ik ging met Yara wandelen en liet Yuna in de tuin waarbij de ze mogelijkheid had om weer naar binnen te gaan (er was iemand thuis dus de deur kon open blijven) als ze naar haar veilige plek wilde gaan. Toen we terugkwamen stond ze ons al op te wachten, helemaal blij was ze.

De volgende dag ging ze weer mee tot aan het tuinhek dus ik dacht.....we proberen het gewoon. Ik deed haar tuig om (wat ze toen nog erg spannend vond) en deed het tuinhek open. Onze tuin grenst direct aan een strook gras, een grindpad, dan een sloot, dan weer gras en grindpad en dan pas de huizen tegenover ons. Er ging een soort geurenhemel voor haar open, ze vond het DOODENG om buiten haar inmiddels vertrouwde plek te zijn maar de geuren waren te verleidelijk. Dus met haar staart tussen haar benen snuffelde ze het hele gras af. 

Mijn enige angst was dat er net op dat moment een hond zou langskomen of dat er vuurwerk zou worden afgestoken, want ik wilde zo graag dat dit een goede ervaring voor haar zou worden. Daarnaast was ze totaal niet te lijmen of sturen met voer of lekkers (ik kreeg zelfs geen contact met haar) en ik wilde voorkomen dat ze in de lijn zou gaan hangen dus het voelde wel een beetje spannend . Gelukkig gebeurde dat niet en gingen we na een paar minuten weer naar binnen. Ik wilde haar leren waar de ingang van de tuin was zodat ze altijd naar die plek kon toevluchten als ze dat wilde. Ze mocht naar buiten maar het hoefde niet en als ze op welk moment dan ook besloot dat het genoeg was en ze weer terug de tuin in de wilde, dan liet ik haar gaan.

Een week later:

Laatst had ik nog het gevoel dat we niet vooruit gingen en dan maakt ze vandaag ineens weer een aantal sprongetjes. Je merkt echt dat ze een goede dag heeft vandaag, ze is vrolijk en probeert steeds wat vaker de grens op te zoeken. Ze durft nu al heel voorzichtig een kijkje te nemen vanuit haar bench (voorpoten eruit, achterpoten er nog in).

Ook ging ze vanmorgen even het mandje in dat tegenover haar bench stond, een paar rondjes erin gedraaid maar toch te spannend om te gaan liggen dus weer terug naar de bench, helemaal prima.

Ook deed ze even een gewaagde stap toen ze onze kat Splinter uit ging dagen. Eerst maakte ze een spelboog om vervolgens even achter hem aan te draven. Helaas voor haar was hij er niet van gediend en gaf een tik terwijl hij al blazend zei dat ze moest 'opsodemieteren' 😊 Weer een leerervaring, katten zijn niet om achterna te jagen.

Yara is een paar dagen gebleven maar ik wilde haar niet te lang bij ons laten want dan zou Yuna weer teveel aan haar aanwezigheid gaan wennen en hoe meer ze aan Yara zou gaan 'hangen' hoe moeilijker het voor haar zou zijn als ze weer weg zou gaan. Het bleef ondertussen steeds meer knagen dat ik het gevoel had dat een hond als Yuna echt een maatje nodig zou hebben. Ze weet niet beter dan dat ze haar hele leven andere honden om zich heen heeft gehad, eerste haar familie, daarna de honden in het asiel, misschien niet allemaal even leuk maar wel altijd viervoeters. En nu moest ze het ineens alleen doen met een stel vreemde tweevoeters... 

Het plassen en ontlasten in de tuin gaat heel goed, inmiddels al een kleine week geen 'ongelukjes' meer in huis. Zonder Yara wilde ze niet meer buiten de tuin en in eerste instantie heb ik haar nog een keer of twee op het gras getild maar dat bleek al snel averechts te werken en dus wilde ze weer minder bij mij in de buurt komen. Oké weer iets geleerd :-) Daarnaast was ze ook nog niet oké met haar tuig en dus hebben we weer even een stapje terug gedaan door het tuig stap voor stap aan te gaan leren. Ik heb EINDELIJK iets gevonden waarmee ik kan trainen, namelijk….SLAGROOM! Who cares, het werkt, dus we zijn nu aan de slag met slagroom en het tuigje.