Gedragscoach, kynologisch instructeur & paraveterinair
Van frustratie & twijfel naar ontspanning, begrip en fijne samenwerking
Samen zorgen we dat jij je hond écht leert begrijpen
Mijn naam is Ingrid en ik werk als hondengedragscoach en kynologisch instructeur bij Kynomere en als paraveterinair bij een dierenartspraktijk in het Gooi.
Met veel liefde, kennis en geduld help ik eigenaren die tegen gedragsproblemen met hun hond aanlopen, om ze te leren waarom hun hond doet wat hij doet en samen te gaan werken aan langdurige oplossingen.
Daarnaast geef ik 1-op-1 puppycursus voor eigenaren zodat ik ze kan begeleiden tijdens de eerste en meest belangrijke socialisatieperiode.
Ik probeer een open vraagbaak te zijn en eigenaren aan de hand mee te nemen bij alle vragen die ze hebben op het gebied van puppy’s of gedrag.
Ook eigenaren die een hond uit het buitenland hebben geadopteerd kunnen voor begeleiding bij mij terecht. Ik ben niet alleen ervaringsdeskundige op dit gebied maar heb ook een extra opleiding ‘stressmanagement bij honden’ gevolgd om eigenaren en hun nieuwe hond nóg beter te kunnen begeleiden.
Ik help jullie elkaar beter begrijpen met welzijnsgerichte begeleiding
Klik op de optie die het beste bij jou en je dier past
"Je kunt niet het leven van alle honden veranderen,
maar voor één hond, verander jij het hele leven..."
Mijn laatste blogs
Wil jij ook dat jouw hond het bij de dierenarts leuk gaat vinden? Dat hij kwispelend en blij de praktijk binnenstapt en niet langer nerveus, gestrest en misschien zelfs wel agressief is?
Laat mij je dan begeleiden om jouw hond voor te bereiden om naar de dierenarts te gaan en dit een zo prettig mogelijke ervaring te laten zijn.
Als paraveterinair zie ik dat meer dan 90% van alle honden die bij ons in de praktijk binnenkomt gestrest is, nerveus, angstig, niet wetende wat er komen gaat. En dat is dus precies het probleem.
Vanuit je hond gezien…
Je hond komt als pup al bij de dierenarts, een vreemde omgeving waar het raar ruikt en waar iemand die je niet kent je op een tafel zet, in jouw ‘bubbel’ komt door aan je te gaan zitten (oren/ogen/tandjes kijken). Vervolgens krijg je een prikje waar je hopelijk niet al teveel van merkt doordat deze fijne dierenarts je afleid met wat lekkers en daarna komt de dikke naald van de chip, ‘auwch’ dat is even pijnlijk. De ene pup reageert beter op al deze handelingen dan de ander. Dit heeft onder andere te maken met DNA, de socialisatie bij de fokker en hoe relaxed de moeder was (een pup uit de broodfok zal dit waarschijnlijk allemaal veel spannender vinden dan een pup die bij een fokker al goed is gesocialiseerd).
Dat was de eerste ervaring. Dit wordt als pup nog 2 x herhaald (een pup krijgt 3 vaccinaties die met een tussentijd van 3 weken moet worden herhaald). Als je pup dan mazzel heeft is hij er daarna vanaf tot hij ongeveer 6-12 maanden oud is. Heeft je pup wat minder geluk dan zal hij de dierenarts vaker zien en moet er soms vaker naar hem gekeken worden. Soms moeten er zelfs dingen gedaan worden die hij minder leuk vindt, denk hierbij aan bloedafname, het laten maken van röntgenfoto’s, een infuus, oogdruppels, het uitknijpen van anaalklieren en ga zo maar door. Allemaal geen pretje…
Ik zie vaak dat bij honden waar regelmatig iets mee moet gebeuren dat de angst en stress opbouwt en afhankelijk van de tolerantie van de hond dit soms zo erg wordt dat er angstagressie ontstaat.
Dit alles kan echter worden voorkomen door onze honden vóóraf te leren omgaan met dergelijke behandelingen. Wanneer een hond namelijk weet wat er gaat gebeuren, verdwijnt een groot deel van de angst vanzelf. Hoe meer voorspelbaarheid, hoe meer controle vanuit de hond gezien en hoe minder stress en angst over wat er gaat komen. Daarnaast zijn alle handelingen thuis al goed te oefenen.
Wil jij weten hoe?
Meld je dan nu aan voor de start van nieuwe cursus: Dierenartstraining voor honden (óók geschikt voor honden die al moeite hebben om naar de dierenarts te gaan)
Een klein stukje over de struggeling met één van mijn van mijn eigen honden en waarom ik zo goed begrijp wat jullie doormaken.
In totaal heb ik 5 buitenlandse honden gehad, allemaal met gevulde rugzakjes:
Yuna was mijn adoptiehond op afstand die wij al een tijd sponsorden tot het moment dat we zelf graag een hond wilde. Na een aantal afwegingen besloten we om haar naar Nederland te halen. We hadden filmpjes van haar gezien en in het asiel zag ze eruit als een lieve, vrije, open hond. Ze was als kleine pup, samen met haar moeder, broertjes en zusjes in het asiel terecht gekomen toen ze onder een brug waren gevonden. Haar broertjes, zusjes en moeder waren al snel herplaatst maar Yuna bleef 3 jaar in het asiel achter tot het moment dat wij haar adopteerden. Ik had inmiddels al heel wat ervaring met honden en we verheugden ons op haar komst.
Wat er echter bij ons binnen werd gebracht was een zielig, angstig hoopje hond die het liefst van de aardbodem wilde verdwijnen, zo keek ze althans. Ze vluchtte bij ons haar bench in en heeft daar de eerste week in gezeten zonder ook maar 1 stap in huis te durven zetten. Uit noodzaak legde ik een matje voor de bench en dat was het enige moment dat ze eruit kwam om een grote plas of poep te doen (heel knap trouwens). Verder zat ze achterin de bench te bibberen en vond alle geluiden in huis en ons als personen doodeng…
Dat was wel even schakelen want dit was niet de hond zoals we die op de beelden hadden gezien. Logisch natuurlijk, Yuna is 3 jaar in dat asiel opgegroeid, zonder andere prikkels dan de honden en medewerkers die daar werkten, DAT was haar leven, haar veiligheid, dat was wat ze kende. En nu was niets meer vertrouwd… zo ontzettend zielig
Na die eerste week kregen we haar eindelijk zover dat ze een beetje in huis durfde te lopen en in de tuin een plasje durfde te doen. Toen ze een keer met mij mee het konijnenhok in schoot zag ik haar direct ontspannen. Ze ging in het stro liggen en keek om zich heen, onze voormalige voliére leek een beetje op een kennel. Dat in combinatie met het stro deed haar denken aan “thuis”, haar kennel in Roemenië. Ze was ontzettend zacht en lief met de konijnen dus daar gingen we dagelijks dan ook even zitten. Onze band groeide langzaam.
Zo begon de moeizame reis waarin ze kleine stapjes vooruit maakte maar net zo vaak weer terugviel. Een wandeling buiten ging redelijk maar zodra ze een knal of het geluid van een motor hoorde was het pure paniek en als een speer terug naar huis.
Daarna besloten we dat het voor haar fijn zou zijn om er een maatje bij te hebben dus kwam Puk erbij, een kleine versie van Yuna, ook uit Roemenië maar waarvan verteld werd dat ze een stabiele hond was en goed gesocialiseerd. Het klikte goed tussen de dames en Yuna maakte kleine stapjes vooruit.
Toch bleef ze steeds terugvallen en twijfelde we steeds meer of ze ooit bij ons gelukkig en ontspannen zou kunnen worden. We namen contact op met een collega gedragscoach want als het over je eigen dier gaat ben je soms blind voor de fouten die je zelf maakt en ze begon met medicatie. Haar diagnose: een ernstige vorm van kennelsyndroom door een slechte socialisatie.
Dat was ook de reden waarom ze constant terug bleef vallen. Haar zeer beperkte rugzakje met goede ervaringen (mensen, verkeer, huiselijke geluiden etc.) die ze had moeten uitbreiden in haar puppyperiode maar wat niet gebeurde omdat ze in een kennel verbleef, zorgde ervoor dat kleine dagelijkse dingen haar stress bleven geven.
We wilden uiteindelijk een beter leven voor haar en zijn op zoek gegaan naar een speciale nieuwe eigenaar. Dat is na lang zoeken gelukt! Yuna is verhuisd naar België, naar een lief stel zonder kinderen en met nog 3 andere honden. Ze had een enorme tuin tot haar beschikking waardoor ze niet meer uitgelaten hoefde te worden en dagelijks dus al veel minder prikkels binnenkreeg. Ze kon daar zwemmen, graven, rondrennen met de andere honden, ze kreeg liefde en aandacht en een warme mand, dit was DE plek voor haar en we zagen haar opbloeien. Yuna is daar inmiddels heel happy. Soms betekent houden van ook loslaten…
Bijna dagelijks hoor ik wel één van de volgende opmerkingen,
Mijn hond is dominant want…..
“hij gromt naar mij (of één van de gezinsleden)”
“hij wil op de bank liggen en het liefst hoger dan mij, op de leuning”
“hij wil als eerste naar buiten”
“hij berijdt mijn benen / de benen van de kinderen”
“hij vecht met (of valt uit naar) andere honden”
“hij trekt aan de riem, hij wil altijd voorop lopen”
“hij luistert niet”
“hij berijdt andere honden”
Het lijkt wel of eigenaren alle gedragsproblemen toeschrijven aan dominantie…
Allereerst is het handig om even uit te leggen hoe mensen aan het idee komen dat onze honden iedere dag bezig zijn met hoger in rangorde te komen binnen onze gezinnen.
Dat heeft te maken met een onderzoek dat in de jaren ’70 is uitgevoerd door oa. zooloog Schenkel en David Mech, een vooraanstaand bioloog die onder meer het International Wolf Center oprichtte.
Ze observeerden groepen wolven die leefden in gevangenschap. Deze wolven, die geen familie van elkaar waren, en waren opgesloten in te kleine verblijven met te weinig voedsel vertoonden veel agressie naar elkaar. Er was een duidelijke hiërarchie, de alfa’s die er niet voor terugdeinsden om agressie in te zetten, kregen als eerste toegang tot het voedsel, de beste slaapplek en de beste kans op voortplanting.
Omdat er toentertijd nog zonder twijfel vanuit gegaan werd dat je het gedrag van wolven één op één kon doortrekken op het gedrag van honden, gingen deskundigen en eigenaren er vanuit dat het ook voor onze honden gold en dat ze dus de hele dag bezig waren met rangorde en hun best doen om hoger op de rangordeladder te komen.
Inmiddels zijn er (gelukkig) andere inzichten…
Gelukkig werden er jaren later opnieuw onderzoeken gedaan en ditmaal onder wolven die in het wild leven. Wat biologen daar zagen was een totaal ander beeld dan de onderzoekers in de ’70er jaren hadden gezien. Liefdevolle familiegroepen waar zelden rivaliteit of agressie heerste.
Een roedel is simpelweg een ouderpaar (“de alfa’s”, gewoon omdat zij als volwassen wolven de meeste ervaring hebben) met pups van soms meerdere generaties die in familieverband samenleven. Soms wordt er zelfs een wolf van buiten de roedel toegelaten. Het is ook totaal onlogisch om constant agressie en rivaliteit in een groep te hebben, want je bent als wolvengroep afhankelijk van een goede samenwerking tijdens de jacht. Niet samenwerken betekent geen voedsel en dus het uitsterven van de roedel.
Wolven leven dus net als wij mensen in liefdevolle familiegroepen, ze zorgen voor elkaar tot aan de dood.
Tweede belangrijke punt is dat onze honden geen wolven zijn, qua DNA komen ze ongeveer zoveel overeen als wij mensen met chimpansees en daar zit dus wel een heel wezenlijk verschil tussen 😉 je kunt dus niet zomaar stellen dat wolvengedrag volledig overeenkomt met hondengedrag. Daarnaast legt John Bradshaw in zijn boek “Dog Sense” uit dat de honden die wij nu in onze gezinnen hebben afstammen van wolven die inmiddels al niet meer in leven zijn. Het zou dus in theorie nog zo kunnen zijn dat het gedrag van de geobserveerde wolven anders is dan dat wat de voorouders van onze honden lieten zien. We zullen dat nooit zeker kunnen weten, want die voorouders zijn er niet meer!
Helaas is het dominantie idee nog niet zo makkelijk uit de wereld te krijgen. Mede doordat bepaalde “trainers” zich nog altijd (zonder kennis) beroepen op het “pack-leader” idee. Heel jammer. Wanneer je dus eens naar Discovery Channel kijkt en je een bepaalde “trainer” aan het werk ziet, kijk dan eens met een ander oog naar die hond(en).
Tijdens mijn cursussen leer je veel over lichaamstaal en stresssignalen. Trek vervolgens zelf je conclusie of deze honden zich gelukkig voelen tijdens de trainingen en daarna. Hebben ze een fijne band opgebouwd met hun eigenaar, zijn ze blij en enthousiast tijdens de trainingen? Oordeel zelf.
Ik realiseer me dan ook gelijk weer wat een ongelooflijk incasseringsvermogen honden hebben en hoe vergevingsgezind ze zijn. Daar kunnen wij mensen nog wat van leren…
Wil je meer weten waarom je hond doet wat hij doet? Neem dan contact met me op voor een losse les over lichaamstaal en ik vertel je er graag alles over.
Bronnen:
https://www.doggo.nl/artikelen/hondengedrag/dominantiemodel/