In maart 2020 hebben we, met pijn in ons hart, onze hond Wolfie in moeten laten slapen. Mijn verdriet was zo groot dat ik daardoor (en een samenloop van meerdere omstandigheden) in een burn-out ben geraakt. Ik was helemaal op, ik kon niet meer. Dat waren heftige maanden en een burn-out wens ik dan ook niemand toe. Inmiddels gaat het zo zachtjes aan wat beter en besloten we met het gezin dat het misschien tijd werd voor weer wat positiefs in ons leven, een nieuwe hond.
Nadat we het er uitgebreid over hadden gehad wat voor hond (ras) we dan graag zouden willen, bleven we al gauw hangen bij een buitenlandse hond.. Alhoewel het traject met Wolfie in het begin zwaar was, werd hij uiteindelijk mijn allergrootste maatje en heeft hij ons zoveel liefde gegeven dat we vonden dat een andere hond ook zo'n tweede kans moest verdienen.
We adopteerden Yuna op dat moment al zo'n anderhalf jaar op afstand dus we waren het er al snel over eens dat als zij qua "eisen" bij ons zou passen dat we dan voor haar zouden gaan.
Ik nam contact op met de stichting en stelde mijn vragen. Yuna is als pup met haar moeder en broertjes onder een brug gevonden. Ze was toen ongeveer 4 maanden oud. De belangrijkste socialisatieperiode heeft ze dus buiten gehad, onder een brug met waarschijnlijk een angstige moeder en weinig prikkels. Ze was inmiddels 3 jaar oud en op de filmpjes zag je een vrolijke, blije hond die over het speelveld rende met andere honden, enthousiast tegen de tralies van haar kennel aansprong als de medewerkers langskwamen en Yuna die in een schelp met water aan het plonzen was.
Ze leek op het oog dus een sociale, blije hond, die gek was op water en haar hondenvriendjes. Zo was dit mij ook verteld door de stichting. Na getest te zijn met katten en dat vlekkeloos te hebben doorstaan was haar reis naar Nederland geboekt.
Ik hoorde van de stichting hoe die reis er ongeveer uit ging zien en dat was niet heel grappig. Ze zou op vrijdagochtend per auto naar de verzamelplaats worden gebracht waar alle honden en katten (zo'n 25 dieren ongeveer) in de bus zouden worden geplaatst. Ieder dier heeft een eigen kennel (behalve de katten) met een absorberend matje waar de behoeften op gedaan kunnen worden. De dieren kunnen er in verband met de veiligheid niet uit worden gehaald dus er wordt af en toe gestopt om ze eten en drinken te geven en de matjes te verschonen. De reis ging via een aantal landen waar ook dieren zouden worden afgegeven. Al met al zou de reis ruim 48 uur duren want ze werden op zondag rond 12 uur in Eindhoven verwacht. Dus ruim twee dagen zou Yuna, die nog nooit van haar leven in een auto had gezeten, in een bus worden vervoerd tussen allerlei vreemde dieren en verzorgd worden door medewerkers die ze niet kent.
Vanuit Eindhoven werd ze door een medewerker van de stichting bij mij thuis gebracht. Vol verwachting deden we de deur open en wat we daar zagen was een bibberend hoopje hond......meer kan ik er niet van zeggen. Ze zat in elkaar gedoken in een hoekje van de bench... Arme, arme meid.
De medewerker tilde haar uit de bench en zette haar binnen op de grond. Zo snel als ze kon dook ze de bench in die we voor haar klaar hadden staan. Dat was een stoffen bench met donkere raampjes van gaas waar ze helemaal in weg kon kruipen. En daar zat ze......de komende 29 uur....
Ik had matjes op de grond gelegd zodat ze net buiten haar bench haar behoeftes kon doen maar de volgende dag had ze nog niets gedaan. Ze was compleet bevroren van angst, schrok van ieder (klein) geluidje in huis en wilde het liefst wegkruipen of onzichtbaar zijn. De eerste dag heeft ze ook niet gegeten maar daar maakte ik me het minste zorgen om. Wel over het feit dat ze inmiddels al 24 uur niet geplast had. Ze had weliswaar ook niet gedronken maar het kon toch niet anders dan dat ze een keer zou moeten plassen. Dus toen we inmiddels op de 27 uur zaten appte ik mijn collega's van de dierenartspraktijk met een vraag over de mogelijke gezondheidsrisico's van het ophouden van haar plas. Tja, dat was een lastige, want het is een ander verhaal als een hond niet kán plassen, maar hoe het zit als een hond niet durft te plassen, daar had mijn collega niet zo snel een antwoord op, dat was naar haar weten nog niet gebeurd, uiteindelijk zou iedere hond het toch laten lopen?
Ze besloot even navraag te gaan doen bij mijn andere collega's en ze zou nog contact opnemen.
Maar nadat we de 29 uur gepasseerd waren besloot ik dat het genoeg was, ze moest echt gaan plassen want er begonnen nu gezondheidsrisico's mee te gaan tellen. Dus ik kroop al aaiend en sussend een beetje in haar bench en gaf haar voorzichtig een zetje naar buiten via de zijkant. Wonder boven wonder stond ze op en ging op de matjes zitten plassen! Pfoei wat een opluchting was dat! Daarna dook ze haar bench weer in maar dat was oké. Ik verschoonde de matjes en bood haar nogmaals eten aan in haar bench. En tot min blijdschap begon ze te eten! Argwanend, dat wel maar ze at, geweldig! Op naar een nieuwe dag!
Reactie plaatsen
Reacties