Mijn adoptie honden

Het begon met Wolfie…

Ik ben deze blog gaan schrijven op aanraden van de mensen om mij heen die mijn artikelen op facebook volgden over mijn belevenissen met Wolfie, Yuna en Puk.. Zij gaven aan dat nieuwe eigenaren van een hond uit het buitenland er veel aan zouden kunnen hebben om dit te lezen. Niet alleen als herkenning en erkenning hoe zwaar het traject met een getraumatiseerde hond kan zijn maar ook hoe dankbaar de weg uiteindelijk kan zijn.

Hoe het allemaal begon...

In 2016 kregen wij onze eerste hond uit het buitenland. Zijn naam was Wolfie en hij kwam uit Roemenië. Hoe oud hij precies was weten we niet maar in ieder geval ruim volwassen (zijn leeftijd werd geschat op 7 jaar). We waren al een tijdje op zoek naar een hond en aangezien ik zelf een zwak heb voor honden van het oertype viel mijn oog direct op Wolfie toen hij op een filmpje van een stichting voorbij kwam. Niet alleen mijn oog viel op hem, ook bij de vrijwilligers viel hij op omdat hij steeds achter ze aan liep. Hij was een prachtige verschijning van een (in mijn ogen) kruising tussen een wolfshond, herder en husky (ongetwijfeld een mix van vele rassen zoals die in Roemenië voorkomen). Vooral zijn ogen spraken mij aan, hij had een blik in zijn ogen die ik niet goed kan omschrijven maar die mij een gevoel gaven van "deze hond hoort bij ons..".

Helaas was Wolfie net op dat moment alweer gereserveerd door andere geïnteresseerden en dus besloot ik verder te gaan kijken naar een andere geschikte hond, want blijkbaar hoorde er toch een andere hond op ons pad te komen.

Na diverse andere honden te hebben bekeken, informatie te hebben opgevraagd was daar toch nog niet DE match die we zochten.

Tot we ineens een telefoontje kregen dat de geïnteresseerden die Wolfie wilden adopteren, afhaakten en of wij nog geïnteresseerd waren in hem. Nou dat waren we zeker!

Diezelfde week kwam hij naar Nederland en sloten wij hem in onze armen. Zijn adoptie was een traject met pieken en dalen met name omdat hij op straat was gevangen door hondenvangers. In Roemenië worden honden van straat gevangen met een vangstok (dat is zo'n lange stok met aan het eind een lus van touw die ze om de nek van een hond kunnen leggen en die zich daarna vastsnoert zodat de hond niet kan ontsnappen). Dit gaat er op een allerminst  zachtzinnige manier aan toe en vele dieren houden hier dan ook een trauma aan over, zo ook Wolfie.

De eerste periode mochten we hem dan ook niet aanraken in het gebied van zijn nek en een halsband was al zeker uit den boze dus koos ik voor een tuig wat hij ook niet bepaald comfortabel vond zitten (veel schudden) maar daar raakte hij in ieder geval niet van in paniek.

Het feit dat hij op straat had geleefd zorgde er wel voor dat hij zich op straat veilig voelde, hij was direct zindelijk en liep eigenlijk vanaf dag één al direct een rondje met mij mee buiten, zowel in de wijk als in het bos. Binnen was een ander verhaal. Daar vond hij het ontzettend spannend. Je zag dit direct doordat zijn houding en staart verlaagde ten opzichte van buiten. Als hij buiten liep dan had hij zo'n mooie krulstaart op zijn rug, stonden zijn oortjes naar voren en zag je een blij koppie.

Zodra we binnenkwamen zakte zijn staart naar beneden en gingen zijn oortjes naar achteren. Dat is altijd zo gebleven. Hij kon uiteindelijk wel binnen heel blij zijn maar bij aanraking gingen zijn oortjes toch altijd plat. Zijn leven voor ons had iets stukgemaakt dat niet meer zou helen.

Het eerste half jaar vond ik heel erg zwaar. Hij voelde zich binnen niet veilig, in de tuin eigenlijk ook niet echt, vermoedelijk omdat hij bij beiden niet kon vluchten wanneer hij dit wilde. Hij was wel enorm op mij gericht en vond het daarom moeilijk om alleen achter te blijven.

Van tevoren had ik bedacht dat ik Wolfie "gewoon" mee zou nemen naar school als ik de kinderen ging brengen aangezien de school naast het bos ligt waar ik toch altijd al graag wandelde en nu kon ik beide combineren. Hetzelfde met het ophalen van de jongens, dan zou ik lekker bijtijds gaan zodat ik eerst een rondje kon wandelen in het bos en daarna de jongens weer uit school kon halen.

Ik kwam van een koude kermis thuis want door zijn verleden had hij extreme angst voor auto's (met name bestelbusjes), hij wilde niet eens meer in de buurt van onze auto komen.

Met de auto kunnen reizen stond dus hoog op mijn prioriteitenlijstje maar hoe moest ik dat in hemelsnaam doen op dat moment want de kinderen moesten toch gewoon naar school gebracht en gehaald worden en hij kon nog niet alleen zijn???

Daarnaast wilde ik koste wat het kost voorkomen dat hij verlatingsangst zou ontwikkelen aangezien dat één van de meest moeilijke problemen is om weer op te lossen. Ik bedacht dus tijdelijke oplossingen om te zorgen dat hij niet zou merken dat ik weg was, het ging tenslotte maar om hooguit een minuut of 20-30 voordat ik terug zou zijn. Hij koppelde het weggaan echt aan de voordeur dus wat ik dan deed was via de garage weggaan aangezien wij van binnenuit de garage in kunnen lopen en dat toch wel een aantal keren per dag deden omdat de wasmachine en de vriezer daar stonden. Hij reageerde er ook niet op als ik daar naartoe ging of terugkwam, dan bleef hij gewoon slapen. Ik gaf hem dus een kluif en ging met de kids zo zachtjes mogelijk weg en was opgelucht als hij nog gewoon lag te kluiven toen ik terugkwam. Ik heb wat gekke dingen gedaan als ik eraan terugdenk. De stofzuiger aan laten staan in het washok of boven (niet aan te raden i.v.m. de brandveiligheid, maar ik was destijds nogal radeloos) of de tuindeur op een kiertje laten staan alsof ik in de tuin was om vervolgens gauw via de achterzijde te vertrekken. Ik wrong me in allerlei bochten om hem maar om de tuin te leiden zodat hij niet zou merken dat ik weg was en ik hem ondertussen op een rustige manier het autorijden aan kon leren en hij niet ondertussen verlatingsangst zou ontwikkelen. Achteraf gezien is dat mij op deze manier toch goed gelukt 😊 maar het heeft wat zweetdruppeltjes gekost.

Het opnieuw aanleren van de auto hebben we nogal rigoureus aangepakt. Ik ben begonnen om hem zijn eten 's morgens en 's avonds in de buurt van de auto te gaan geven net zolang tot hij het geen probleem meer vond om naast de auto te gaan staan. Zodra ik met zijn voerbak aan kwam lopen liep hij als vanzelf al naar de auto om daar te wachten op zijn eten.

Mijn autootje was nogal klein dus de achterbak was geen optie, hij zou uiteindelijk op de achterbank moeten komen te zitten maar ik wilde eerst een positieve associatie met de auto creëren dus hebben we tijdelijk de bijrijdersstoel aan de voorzijde eruit gehaald en daar een lekkere dikke deken ingelegd (zodat hij tijdens het rijden genoeg ruimte en houvast zou hebben).

Vervolgens ben ik hem daar 2 x per dag zijn eten in gaan geven. Ik heb de deur open gelaten en zette vervolgens zijn bak met voer in de auto. Dit was al gauw een heel leuk spelletje en met een dag of drie sprong hij zelf al in de auto. Zodra hij aan zijn eten begonnen was, ging ik op de plek achter het stuur zitten. Als zijn eten vervolgens op was strooide ik er nog iets bij en deed ik de deur heel eventjes dicht. Zodra hij klaar was deed ik de deur weer open. Dit oefende ik weer een aantal dagen totdat ik de bak met eten neerzette en via de buitenzijde de deur eventjes dichtdeed en ik daarna naar de andere kant liep om weer achter het stuur te gaan zitten. Was hij klaar dan aaide ik hem en wachtte ik een minuutje voordat ik de deur weer opende. Inmiddels begon hij ook interesse voor de binnenzijde van de auto te tonen door overal aan te snuffelen wat super is want dat gaf aan dat hij open stond om te leren en minder gestrest was. Uiteraard oefende we dit ook weer een aantal dagen. Leuk om te zien hij inmiddels met veel enthousiasme de auto in sprong zodra ik de deur opendeed. Wat een verschil!

Mijn volgende stap was om de auto te starten, dit maakt natuurlijk geluid (tenzij je een elektrische auto hebt, maar dat was de mijne niet) dus ik wachtte tot hij klaar was met eten (zodat hij de positieve associatie al gemaakt had), startte dan de auto en gooide er vervolgens nog een paar brokjes bij zodat het geluid van de startende motor zou betekenen dat er nog wat eten zou volgen. Daarna zette ik de motor weer uit. Dit herhaalde ik een aantal keer en gedurende een aantal dagen.

Toen hij hier geen problemen meer mee had ging ik aan de slag met de ruitenwissers want dat kan ook best bedreigend zijn voor een hond, van de bewegende staafjes die voor de ramen heen en weer zwiepen. Dus ook weer op dezelfde manier, even aanzetten, voeren, uitzetten.

Ik denk dat we inmiddels een week of 2 verder waren toen ik vond dat hij er klaar voor was om de auto te laten bewegen. Als je je even indenkt hoe een auto op een hond over moet komen dan is dat iets compleet onnatuurlijks. Een stalen kooi waarin ze zitten opgesloten, die beweegt en waar  continue prikkels in allerlei vormen, geluiden en geuren langs flitsen. Om maar niet te spreken over de honden die net als sommige mensen last van wagenziekte kunnen krijgen. Het is dus zaak om je hond hier langzaam aan te laten wennen en een ook weer die positieve associatie te creëren.

Mijn vervolgstap bestond uit de auto alleen even een meter of 2 naar voren te rijden, hem te voeren en weer naar achteren te rijden. That's it. Niet meteen rond het blok of in de wijk maar in kleine stapjes. Omdat ik regelmatig wilde oefenen, dat wil zeggen, een keer of twee per dag, ben ik dit alleen gaan doen maar je kan het natuurlijk om samen met iemand anders doen die je hond dan voert terwijl jij rijdt (wel zo veilig 😉).

Ik had een grote pot met voertjes tussen mijn benen staan en daar voerde ik hem uit. Ook hier had hij na een paar dagen geen problemen meer mee dus ging ik heen en weer in de straat rijden en zo heb ik het opgebouwd tot het rijden in de wijk en uiteindelijk op de snelweg.

Daarna heb ik hem in korte tijd geleerd op de achterbank te gaan zitten maar dit was eigenlijk al geen probleem meer omdat hij de auto inmiddels een FANTASTISCHE voermachine vond!!!

Voor zijn rust heb ik wel het zijraam afgeplakt met niet doorzichtig plasticfolie zodat hij geen last had van alle langs flitsende prikkels. Hij was ook groot fan van het raampje op een kier. Hij genoot van alle geurtjes die hij rook en zijn neus maakte overuren.

Nadat hij groot fan was geworden van onze auto kon hij ook mee de kinderen naar school brengen en halen wat we dan combineerden met het bos. Bij school kon ik gemakkelijk op grote afstand blijven staan aan de rand van het bos, zodat Wolfie op afstand de menigte van mensen kon bekijken zonder dat iemand zich met hem bemoeide. Er vroegen weleens kinderen of zij hem mochten aaien maar dan legde ik uit dat hij een zwerfhond was geweest en mensen soms een beetje spannend vond (wat hij bij kinderen eigenlijk nooit had maar veiligheid voor alles) maar ze mochten wel een koekje voor hem neergooien dus het zien van de kinderen vond hij vanaf dag 1 eigenlijk altijd een feestje.

Andere honden was soms nog wel een dingetje. Aangezien hij met ongeveer 2000 andere honden op een enorm veld had geleefd (overleefd is een beter woord) waren andere honden niet altijd zijn vrienden. Het duurde dan ook niet lang voordat ik precies de type honden eruit kon vissen waarvan ik wist dat hij er geen problemen mee zou hebben en voor welke we even om moesten lopen. Elke aanvaring zou zorgen voor onnodige vulling van zijn stressemmer (1) wat uiteindelijk weer kon zorgen voor explosief gedrag. Dat was het voor hem niet waard, niet voor mij en ook niet voor de andere hond. Ik liep dus meestal met een grote boog om, ging de andere kant op of leidde hem af door voertjes in het gras te strooien. Toch kreeg ik daar soms opmerkingen over van andere eigenaren, dat ik mijn hond niet moest belonen voor zijn angst (2), dat hij het zo nooit ging leren (3) en dat hun hond ECHT niets deed dus dat ik er wel gewoon langs kon lopen (4). Gelukkig heb ik hier nooit naar geluisterd en mijn eigen plan getrokken want ik wist gelukkig wel beter. Wil je weten waarom ik nooit naar opmerking 2, 3 en 4 heb geluisterd? Lees binnenkort verder waar ik je uitleg geef over deze onterechte opmerkingen en ook uitleg hoe het zit met de stressemmer waar ik het eerder al over heb gehad. De link volgt hier binnenkort!

Wolfie heeft uiteindelijk een fantastisch leven bij ons gehad als je bedenkt waar hij vandaan is gekomen. Hij ging bijna overal mee naartoe, mee naar het bos, het strand, de school van de jongens, hij liep zelfs mee met de avond 4 daagse waar veel kinderen heb kende. Omdat hij zo'n rust uitstraalde waren kinderen en volwassenen die normaal angstig waren voor hond, toch niet bang voor hem. Hij blafte niet, hij sprong niet op maar benaderde mensen heel rustig en iedereen had het altijd over die blik in zijn ogen…

Ik hield rekening met de zaken waar hij moeite mee had en hij kreeg vooral onvoorwaardelijk veel liefde van ons. Hij was mijn maatje, mijn spiegel en de grote hondenliefde van mijn leven.

In maart 2020 kreeg ik het gevoel dat hij wat zwaarder leek te worden, vooral rondom zijn buik. Ik zette hem daarom op een afvaldieet maar dit voer vond hij na een paar dagen al niet meer zo lekker dus ik liet het even voor wat het was. Ik woog hem regelmatig maar hij leek niet zwaarder geworden te zijn.

Op een dag vroeg ik aan één van mijn collega's of het hen ook op was gevallen dat zijn buik dikker wat voller was en zij bevestigden dit ook. Alhoewel hij medisch bijna niet te behandelen was, leek het me toch verstandig om een punctie van zijn buik te laten nemen en misschien ook wat bloedonderzoek te doen.

Dus hij kreeg zijn snuitje om (een soort muilkorf wat voorkwam dat hij kon bijten) en ik hield hem stevig vast en zo kon er een punctie worden genomen. Helaas zag ik direct dat het geen goed nieuws was want er stond vrij vocht in zijn buik. Het advies was om een echo te laten maken en gelukkig kon ik de volgende dag al terecht. Het bleek inderdaad slecht nieuws, er zat een tumor bij zijn hart. Dit bleek inoperabel en omdat hij een soort lopende tijdbom was, heb ik voor de week erna een afspraak gemaakt om hem bij ons thuis in te laten slapen.

Het waren de heftigste maar tegelijk ook de mooiste dagen met hem. Omdat hij verder eigenlijk nog niet heel veel mankeerde behalve dat hij wat sneller moe was en hij met die volle buik rondliep, kon ik hem nog overal van laten genieten. Ik week geen moment van zijn zijde en dus gingen we iedere dag naar zijn favoriete plekjes, mocht hij de lekkerste dingen eten en besloten de kinderen en ik om iedere dag bij hem te slapen in de woonkamer. Het werd één groot slaapfeest met matrassen op de grond en Wolfie tussen ons in. Hij genoot met volle teugen, net als wij…

De laatste dag gingen we 's morgens nog naar het muisjesveld waar hij het altijd fantastisch vond om op muisjes te jagen (die hij vervolgens nooit te pakken kreeg) wat ervoor zorgde dat hij als een soort hertje met 4 poten de lucht in sprong om vervolgens een muis te verassen met zijn "aanval".

Daarna gaven we hem nog een laatste overheerlijke maaltijd tot het tijd was om afscheid te nemen. Hij is rustig in mijn armen en in het bijzijn van mijn man en onze zoon in eeuwige slaap gevallen. Wat een fantastische hond, we zullen hem nooit vergeten...

Lees binnenkort verder voor het verhaal over Yuna en Puk